کد مطلب:41701 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:155
پیامبر خدا(ص) چنان برآشفت و خشمگین گشت كه چشمانش سرخ شد و عرق در پیشانی مباركش ظاهر گشت. پس به آن گستاخ فرمود: ای مرد صحرایی! آیا كسی را پس می زنی كه خدایش در آسمان او را دوست می دارد و رسولش در زمین بدو مهر می ورزد؟! ای اعرابی! آیا بر كسی جسارت می كنی كه جبرئیل همیشه برایش حامل سلام بوده است؟ نشد كه جبرئیل نزد من آید و بر سلمان درود نفرستد. ای مرد! سلمان از من است، هر كه بر او ستم كند بر من ستم كرده و هر كه او را بیازارد مرا آزرده است. كسی كه اتو را از خود براند، از من فاصله گرفته و هر كه به او نزدیك شود به من نزدیك گشته است. ای اعرابی! نباید با سلمان رفتاری خشونت آمیز داشته باش، خدای متعال از من خواسته است تا علم منایا (اجلها) و بلایا (حوادث و پیشامدها) و انساب (نسبها) و فصل الخطاب (روشن بینی و حكمت) را به او بیاموزم. [صفحه 138] مرد عرب (كه از این همه تجلیل شگفت زده شده بود) گفت: ای فرستاده خدا، من گمان نمی كردم كه مقام و موقعیت سلمان به اینجا رسیده باشد! مگر نه این است كه او مسلمانی است كه پیشتر بر كیش مجوسان بوده است؟! حضرت فرمود: من از جانب پروردگار برای تو سخن می گویم و تو یاوه می بافی؟ سلمان هرگز مجوسی نبوده. او در باطن موحد بوده و در ظاهر تظاهر به شرك می كرده است.... قال علی (ع): لقد حضرت رسول الله (ص) و سلمان بین یدیه، فدخل اعراب فنحاه عن مكانه و جلس فیه، فغضب رسول الله (ص) حتی در العرق بین عینیه و احمرتا عیناه ثم قال: یا اعرابی! اتنحی رجلا یحبه الله تبارك و تعالی فی السما و یحبه رسوله فی الارض؟ یا اعرابی! اتنحی رجلا ما حضرنی جبرئیل الا امرنی عن ربی عزوجل ان اقرئه السلام. یا اعرابی! ان سلمان منی من جفاه فقد جفانی و من آذاه فقد آذانی و من باعده فقد باعدنی و من قربه فقد قربنی. یا اعرابی! لا تغلظن فی سلمان فان الله تبارك و تعالی قد امرنی ان اطلعه علی علم المنایا و البلایا و الانساب و فصل الخطاب. فقال الاعرابی: یا رسول الله (ص)! ما ظننت ان یبلغ من فعل سلمان ما ذكرت! الیس كان مجوسیا ثم اسلم؟ فقال النبی یا اعرابی! اخاطبك عن ربی و تقاولنی؟ ان سلمان ما كان مجوسیا و لكنه كان مظهرا للشرك مبطنا للایمان....[1] . [صفحه 139]
... روزی بر رسول خدا(ص) وارد شدم. دیدم (پیش از من) سلمان شرفیاب است و در برابر آن حضرت نشسته است. در این بین مرد عربی از در وارد شد (و یك سر به جانب سلمان رفت و با كمال گستاخی) او را از جایش كنار زد و خود بر جای او نشست!
صفحه 138، 139.